مستور

دیوارها همیشه یادآور فاصله‌ها هستند اما در یکی از خیابان‌های شهر مشهد دیواری وجود دارد که فاصله‌ها را از میان برداشته ‌است.
مردم اسمش را «ديوار مهرباني» گذاشته‌اند. اين ديوار آجري ميعادگاه مردمي است كه مي‌خواهند مهرباني را تمرين كنند. حالا در كمتر از 20روز جالباسي روي ديوار پر شده از لباس‌هاي كوچك و بزرگ. به گيره‌هايش همه‌جور پوشاكي آويزان كرده‌اند؛ از شلوار گرفته تا ژاكت و تي‌شرت و كاپشن و پيراهن و كلاه. مستمندان زيادي چشم انتظار پوشاكي هستند كه قرار است از راه برسد. گاهي تعداد لباس‌ها آنقدر زياد مي‌شود كه نيازمندان حق انتخاب هم پيدا مي‌كنند. گاهي هم آنها با جالباسي خالي مواجه مي‌شوند و مي‌بينند يك نفر نيازمندتر از خودشان زودتر لباس‌ها را برده است.

فکر می‌کنم از برنارد شاو باشد که گفته: «اگر می‌خواهید میزان اخلاقی بودن کسی را بسنجید، اول سزارِ رومش کنید.»
 كه يعني خيلي از رفتارهاي به ظاهر اخلاقي ما را، نمي‌توان به پاي اخلاقي بودن‌مان نوشت؛ درواقع ترس از هزينه‌هاي قانوني و حقوقي‌ يا نگراني از تغيير قضاوت اطرافيان و به تبعش محروم‌شدن از برخي مزاياي ارتباط‌هاي اجتماعي است كه ما را به انجام آن عمل اخلاقي سوق مي‌دهد، نه علاقه‌ و ايمان و احترام قلبي ما به‌خود اخلاق.

احتمالا شما هم در یک دوره از زندگی یا برای مدت کوتاهی سراغ بازی‌های موبایلی خاص و اعتیادآور رفته‌اید و حسابی درگیر ماجرا شده‌اید.
احتمالا هم پيش آمده كه سرتان را بلند كرده‌ايد و ديده‌ايد كه 4-3 ساعت براي انجام بازي مورد نظر وقت گذاشته‌ايد بدون اينكه حواس‌تان بوده باشد. حتما شما هم مثل خيلي‌هاي ديگر با خودتان فكر كرده‌ايد هيچ راهي براي به تعادل رسيدن وجود ندارد جز حذف بازي مورد نظر و احتمالا هم تصور حذف بازي در ذهن شما خيلي ترسناك و وحشتناك است.

به‌نظرتان می‌توان راهی برای کتابخوان شدن ارائه کرد؟ اگر راستش را بخواهید، خودم فکر می‌کنم این کار فایده‌ای ندارد، چون میل و رغبت به مطالعه چیزی مثل دستور آشپزی نیست که یک نفر بردارد و در کتاب‌های آشپزی چاپش کند و دیگران از روی آن غذا درست کنند.