مستور

چشمهایم را می بندم و می گویم کجایی؟ چرا نمی بینمت؟ دست روی دست می گذاریم و با امیدواری می گوییم الان همه چیز درست می شود. به آتش جهنمی که برای خود ساخته ایم فوت می کنیم و می گوییم چرا نسیمی از بهشت نمی وزد؟! می نشینیم و چشم می دوزیم و لبخند احمقانه ای روی لبهای ساده لوحمان نقش میبندد. به خودمان اشاره ای می کنیم و می گوییم من حتما بهترین دوستش هستم! ماه رمضان شیطان را از غل و زنجیر آزاد می کنیم تا تقصیر گناهمان را گردنش بیندازیم. شبهای قدر را گریه می کنیم...

خدا جان؛
آن قدر کوچکم و آن قدر بزرگی که شاید اگر جای تو بودم مخلوق به این خردی را هرگز نگاه هم نمی کردم. ولی تو آن خدایی که به یک کرم که در اعماق اقیانوس است، در سنگ ، روزی می دهی. پس چطور می شود تصور کرد که تو بنده ای مثل من را، هر چند کوچک، هر چند گناه کار، به حساب نیاوری؟ تو آن خدایی که وقتی راهیم می کردی گفتی :

مى‏ دانم هيچ صندوقچه ‏اى نيست كه بتوانم رازهايم را توى آن بگذارم و درش را قفل كنم; چون او همه قفل‏ها را باز مى‏ كند.
مى‏ دانم هيچ جايى نيست كه بتوانم دفتر خاطراتم را آنجا پنهان كنم; چون او تك تك كلمه‏هاى دفتر خاطراتم را مى‏ داند. حتى اگر تمام پنجره‏ها را ببندم، حتى اگر تمام پرده ‏ها را بكشم; او باز هم مرا مى‏ بيند و مى‏داند كه نشسته ‏ام يا خوابيده و مى‏داند كدام فكر روى كدام سلول ذهن من راه مى رود. او هر شب خواب‏هاى مرا تماشا مى ‏كند و آرزوهايم را مى ‏بيند. حتى آرزوهايى را كه هنوز وقت نكرده‏ام آرزويشان كنم. 

1173 سال گذشت.
1173 سال.
آره به خدا، 1173 سال گذشته.
تا حالا بهش فكر كرده بودي؟
يكبار ديگه آرام و شمرده تكرارش كن: هـــزار و صــــد و هفـــــتاد و ســــه سال.