مرد، زن افلیجش را روی کولش انداخته بود و از راه دور به امید شفا به حرم حضرت معصومه (س) آورده بود. زن که از شرمندگی، سرش را پایین انداخته بود و رویش نمی شد به چشمان شوهرش نگاه کند، در کنار ضریح نشست و به شوهرش گفت که پای او را به ضریح ببندد.

مرد پاهای بی جان همسرش را با نخ سبزی به ضریح بست و در ساعتی که در های حرم بسته می شد، خادمان همه را بیرون کردند و فقط آن زن در حرم ماند.
او با دل شکسته، حرف هایی را زیر لب زمزمه می کرد و به پهنای صورت اشک می ریخت.

خادم پشت در حرم قدم می زد و کشیک می داد که ناگهان صدایی به گوشش رسید که فریاد می زد: خانم شفایم را داد، خانم شفایم را داد... .
خادم در را باز کرد و سمت ضریح رفت. زن افلیج حالا روی پاهایش ایستاده بود و دستانش را به شبکه های آن گره زده بود و فقط اشک می ریخت.
خادم از او چگونگی شفایش را پرسید و زن تعریف کرد:

من آنقدر اشک ریختم و با خانم حضرت معصومه (س) صحبت کردم، که شدیداً تشنه شدم و خجالت کشیدم که شما را صدا کنم و آب بخواهم. آنقدر تشنه نشستم تا بالاخره خوابم برد. در عالم رویا، کاسه آبی به من داند و گفتند: این آب را بخور که شفا پیدا می کنی. من هم آب را خوردم و وقتی از خواب بیدار شدم، دیدم که می توانم پاهایم را حرکت دهم و فهمید که حضرت (س) بالاخره شفایم را دادند.

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند                                                 
و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

به نقل از تلگرام موعود
@mouood_org

نظر	افزدون جدید جستجو

نوشتن نظر
نام:
Email:	do not notifynotify
Website:
عنوان
Please input the anti-spam code that you can read in the image.

Copyright (C) 2007 Alain Georgette / Copyright (C) 2006 Frantisek Hliva. All rights reserved.