امام صادق (ع) فرمود: چون مرگ حسن بن على فرا رسید، فرمود: اى قنبر، ببین بر در خانه مؤمنى جز از آل محمد (ص) هست؟ گفت: خدا و رسولش و زاده رسولش از من داناترند، فرمود: محمد بن على را نزد من دعوت کن، من خدمت او شتافتم، فرمود: پیشامدى شده است؟
گفتم: به زودى ابو محمد را اجابت کن، او بند نعل خود را نبسته شتافت و با من مىدوید، و چون نزد آن حضرت رسید، سلام داد، امام حسن (ع) به او فرمود: بنشین که مانند تو کسى نباید از شنیدن سخنى که مرده را زنده مىکند و زندهها بدان بمیرند غایب باشد.

«شماها همه باید معدن علم و چراغ هدایت باشید، و با این حال محقق است که موجهاى تابان روز روشن با هم تفاوت دارند و بعضى از بعضى روشنتر و تابندهترند، نمىدانى که خداوند فرزندان ابراهیم (ع) را ائمه نمود و با این حال بعضى را برتر از بعضى ساخت به داود همان زبور را داد و مىدانى که محمد (ص) را به چه فضیلتى مخصوص کرد.

اى محمد بن على (ع) من از حسد بر تو نگرانم، خدا آن را صفت کفار دانسته و فرموده عز و جل «کفار حسود از جانب خود پس از آن که حق بر آنها آشکار شد».

اى محمد! مبادا خداوند عز و جل شیطان را بر تو مسلط کند، اى محمد بن على، من خبر ندهم از آنچه از زبان پدرت در باره تو شنیدم؟ گفت چرا، فرمود: روز جنگ بصره مىفرمود: هر که دوست دارد در دنیا و آخرت به من نیکى کند باید به فرزندم محمد نیکى کند، اى محمد، اگر بخواهم به تو خبر دهم از زمانى که نطفهاى بودى در بهشت پدر مىتوانم خبر داد.

اى محمد بن على که حسین بن على (ع) بعد از آنکه جان من رفت و روح از تنم جدا شد، امام بعد از من است و نام او به امامت نزد خدا جلّ اسمه در کتاب ثبت است، امامت او به وراثت مستقیم از پیغمبر است به اضافهاى از طرف خدا که وراثت از پدر و مادرش باشد، خدا دانست که شما بهترین خلق او هستید، محمد را از میان شما برگزید و محمد، على را برگزید براى امامت و على (ع) هم مرا برگزید براى امامت و من هم حسین (ع) را انتخاب کردم».

محمد بن على در پاسخ او گفت: تو امامى و تو وسیله منى در حضور محمد (ص) به خدا دوست داشتم پیش از آن که این سخن را از شما شنیده باشم مرده بودم، هلا در مغز من سخنى است که دلوها نتوانند آن را تا ته بکشد و بادهاى تند نتوانند دگرگونش سازند چون نوشته نقطه دارى در برگ کاغذ مزینى نقش شده و من آهنگ اظهار آن داشتم و دریافتم که کتاب منزل خدا در آن بر من پیشى گرفته و هم آنچه رسولان خدا آورندهاند، آن سخنى است که زبان گوینده بدان بند آید و دست نویسنده در آن درماند تا به جایى که از بس مفصل قلم نایاب گردد و به جاى کاغذ سفید که به آخر رسیده برگه سیاه بیاورند و باز هم حق فضل تو ادا نشده باشد و همچنین خداوند پاداش نیکوکاران دهد و لا قوة الا بالله.

حسین از ما همه داناتر و بردبارتر و به رسول خدا (ص) نزدیکتر است، او پیش از آفرینش، فقیه بوده و قبل از آنکه زبان باز کند وحى الهى را خوانده است، اگر خدا کسى را بهتر مىدانست محمد (ص) را بر نمىگزید و محمد (ص) على (ع) را انتخاب کرد و على تو را به امامت بر نشاند و تو حسین (ع) را شایسته دانستى و انتخاب کردى، ما پذیرفتیم و پسندیدیم، کیست که به غیر او رضا دهد و کیست جز او که در مشکلات امور خود بدو تسلیم شویم.(1)

منبع: کلینى، محمد بن یعقوب، أصول الکافی / ترجمه کمره اى - ایران ؛ قم، چاپ: سوم، 1375 ش. ج2 ؛ ص439-341.

نظر	افزدون جدید جستجو

نوشتن نظر
نام:
Email:	do not notifynotify
Website:
عنوان
Please input the anti-spam code that you can read in the image.

Copyright (C) 2007 Alain Georgette / Copyright (C) 2006 Frantisek Hliva. All rights reserved.