آخرین وجهی که برای غربت یا ناخشنودی امام زمان(ع) می توان برشمرد، تبلیغات ضدّ مهدوی توسّط دشمنان اسلام است. این دشمنی امر جدید و بی سابقه ای نیست و در طول 11 قرنی که از غیبت کبرای امام(ع) می گذرد همواره وجود داشته، چه به صورت جعل حدیث در زمان حکومت های جابر اموی و عباسی و چه در عصر ما که فرقه های وابسته به استعمار مثل وهابیت و بهائیت با اتکا به ابزار رسانه ای و تکنولوژی برتر ماهواره ای و اینترنتی، اقدام به پخش وسیع اکاذیب و تولید و تکثیر محصولات فرهنگی با سوژه‌ی ضدّ مهدوی نموده و همچنین شاهد راه اندازی صدها سایت و پایگاه اینترنتی از سوی مسیحیان توراتی یا تلمودی (مسیحیان صهیونیست) و فعالیت های شدید تبلیغی گروه های تبشیری و ایوانجلیست در قلب مناطق اسلامی و به خصوص خاورمیانه هستیم.

بدون تردید مقابله با این هجوم گسترده‌ی اسرائیلی و آمریکائی و مزدوران بنی اسرائیل به گنجینه‌ی مهدویت، تلاش وافر و مددکاری خواص یعنی متفکران و اندیشمندان جهان اسلام، و به خصوص شیعیان را در معرفی درست و شایسته‌ی فرهنگ والای مهدویت و آرمان های امام عصر(ع) با بهره گیری کامل از ابزار، تکنولوژی و فن آوری مدرن امروز می طلبد. هر چند کفار و مشرکان هر اندازه هم توطئه و دسیسه نمایند، سودی نخواهد داشت. به فرموده‌ی قرآن کریم:

«کافران می خواهند نور خدا را به گفتار باطل و طعن مسخره با دهان هایشان خاموش کنند و البته خدا نور خود را کامل خواهد کرد، هر چند کافران خوش ندارند.»

از مجموع مطالبی که در خصوص غربت حضرت بقیه‌ی الله اعظم(عج) برشمردیم، روشن می شود که ریشه‌ی اصلی غربت امام(ع) غالباً به عدم شناخت راستین شیعیان از آن حضرت بر می گردد. لذا برای رفع عوامل غربت امام زمان(ع)، بیش از هر امری به تحصیل معرفت صحیح و درست و به تعبیر خود ایشان در توقیع شریفی که به شیخ مفید ـ اعلی الله مقامه ـ فرمودند به «شناختی راستین و صادقانه» از امام(ع) نیازمند هستیم. زیرا تا این شناخت تحصیل نگردد، چگونه می توانیم انتظار داشته باشیم امام(ع) ما را به عنوان شیعه‌ی خود بپذیرد و چگونه بدون شناختی راستین، می توانیم به عهدی که در قرآن کریم از ما خواسته شده وفا کنیم؟ همچنان که امام صادق(ع) می فرماید:
ما عهد خدا هستیم، پس هر کس به عهد ما وفا کند، عهد خداوند را وفا کرده است.(1)

مگر در زیارت منسوب به خود امام زمان(ع) نمی خوانیم:
السلام علیک یا میثاق الله الذّی أخذه و وکده؛
سلام بر تو ای پیمان خدا که آن را ستانده و محکم گردانیده است.(2)

بنابراین ما نیازمند معرفت درست به پیمان الهی هستیم، همان پیمانی که در روز غدیر، پیامبر اکرم(ص) از همه‌ی مسلمانان خواست که تا روز قیامت به این پیمان و تعهد الهی وفادار باشند. در مرحله‌ی بعد از معرفت، نیازمند اطاعت و محبت کامل به ولایت آن امام بزرگوار هستیم، زیرا محبت زائیده‌ی معرفت است و اطاعت زائیده‌ی محبت.

البته باید دانست که این معرفت، زمینه‌ی ولایت مداری هر فرد شیعه است و همچنین باید بدانیم که محبت و معرفت امام(ع)، شرط تهذیب و قبولی اعمال، و لازمه‌ی برخورداری از هدایت و مغفرت الهی، شرط قبولی بندگی و بهترین راه تقرب به خداوند است. در زیارت امام زمان(ع) خطاب به آن حضرت می گوییم:

السلام علیک یا باب الله الذی لا یؤتی الاّ منه، السلام علیک یا سبیل الله الذّی من سلک غیره هلک.
سلام بر تو ای راه خدا که هر کس غیر از آن راه رود، هلاک گردد.

و امام(ع)، صاحب ولایت مطلقه الهیه است و همان وجه الله باقی است که همه‌ی موجودات چه با نگاه تکوینی و چه با نگاه تشریعی باید از طریق او به حق متوجه شوند. همان طوری که در دعای شریف ندبه می خوانیم:
کجاست آن وجه الهی که همه‌ی اولیا به سوی او باید توجه کنند؟

معرفت امام عصر(ع)، عین معرفت حق و اطاعت امام(ع)، عین اطاعت حق است و امام(ع) اگرچه به حسب ظاهر، در دسترس نیست، اما ولایت باطنی امام و هدایت به امر ایشان طبق آیه‌ی کریمه‌ی:  «و جعلناهم أئمّه‌ی یهدون بأمرنا»(3) در عصر غیبت موجب دستگیری از دوستان و شیعیانشان می گردد.

پس همه‌ی اعمال صالح ما با هدایت امام(ع) از ما صادر می گردد. به همین دلیل است که در سلام های وارده بر ایشان می گوییم:
سلام بر تو ای شریک اعمال.

لذا امام(ع) شریک در همه‌ی اعمال خوب ماست. طبق آنچه که از مجموعه‌ی آیات، روایات و زیارات واصله از معصومین(ع) به دست می آید، همه‌ی هستی در نعمت های مادی و معنوی، بر سر سفره‌ی ولایت حضرت مهدی(ع) نشسته اند.

در زیارت جامعه خطاب به امامان(ع) عرض می کنیم: «والسّاده‌ی الولاه‌ی» یعنی شما سروران و سرپرستان خلقید.
اینها گوشه ای از اقیانوس بیکران حقّ حضرت ولی الله الاعظم(عج) بر ماست. اینک ما در قبال این همه احسان و تفضّل چه وظیفه ای داریم؟! آیا نباید بر قانون «هل جزاء الاحسان الاّ الاحسان»(4)

 جامه‌ی عمل بپوشانیم؟ پس می توان گفت اهمّ وظایف ما نسبت به حضرت عبارتند از:
اول، به یادش باشیم.
دوم، از سیره‌ی آن حضرت تبعیت کنیم.
سوم، برای فرج و سلامتی اش دعا کنیم و صدقه بدهیم.
چهارم، با تمام وجود خدمت گزار آن حضرت باشیم. وقتی از حضرت صادق(ع) پرسیدند:
«هل ولد القائم؟ آیا قائم(عج) متولّد شده اند؟» ایشان در پاسخ فرمودند:
 خیر و اگر او ـ حضرت مهدی(ع) ـ را درک می کردم تمام عمر به او خدمت می کردم. (5)

مؤلف کتاب گرانقدر مکیال المکارم، پس از نقل این حدیث شریف می فرماید:
«ای دوستدار عاقل در این کلام بیندیش، آیا در آن مبالغه یا چیزی بر خلاف واقع می پنداری؟ هرگز چنین نیست، بلکه این کلام عین حقیقت است و نکات دقیقی را روشن می کند. یکی از نکات آن، فضیلت و شرافت امام قائم(عج) است و نکته‌ی دیگر اشاره به اینکه خدمت کردن به ایشان، بالاترین عبادت ها و مقرّب ترین طاعت هاست. زیرا امام صادق(ع) که عمر شریفشان ـ چه شب و چه روز ـ را فقط در انجام انواع طاعات و عبادت ها گذرانده اند، فرموده اند که اگر حضرت قائم(عج) را درک می نمودند، همه‌ی عمر خود را در خدمت به ایشان سپری می کردند. از این کلام روشن می شود که تلاش در مسیر خدمت گزاری به حضرت قائم(عج) با فضیلت ترین عبادت و شریف ترین عملی است که وسیله‌ی قرب انسان به درگاه الهی می شود».(6)

پی نوشت ها:
1. کلینی، همان، ج 1، ص 221، ح 3
2.طبرسی، همان، ج 2، ص 316.
3. سوره‌ی انبیاء(21)، آیه‌ی 73.
4. سوره‌ی رحمن(55)، آیه‌ی 60.
5. مجلسی، همان ج 51، ص 148.
6. موسوی اصفهانی، مکیال المکارم، ج 2، ص 222 تا 221

عباس علی پرچی زاده، ماهنامه موعود شماره 85.

نظر	افزدون جدید جستجو

نوشتن نظر
نام:
Email:	do not notifynotify
Website:
عنوان
Please input the anti-spam code that you can read in the image.

Copyright (C) 2007 Alain Georgette / Copyright (C) 2006 Frantisek Hliva. All rights reserved.