اهل «مدینه» و مسلمانانی که گذرشان به آنجا می افتاد، بارها عطوفت و مهربانی رسول خدا(صلی الله علیه و آله) را نسبت به دو سبط برگزیده شان، حسن و حسین(علیهما السلام) دیده بودند. دیده بودند که چگونه آنان را در آغوش و روی دو زانو می نشاند و بارها و بارها جمله‌ی «آنها را دوست دارم» را تکرار می کرد.

واقعه عاشورا، یکی از وقایعی است که به این راحتی قابل انکار نیست. شاید خیلی از اتفاقاتی که از زمان رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) و در زمان حیات امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) و حضرت زهرا(سلام الله علیها) و فرزندشان امام حسن مجتبی(ع) رخ داد، از طرف دشمنان و معاندان و یا علمای اهل سنت قابل انکار و یا کتمان بوده باشد؛ امّا این واقعه به سبب دلایل بسیاری قابل چشم پوشی از طرف هیچ کس در طول تاریخ نبوده است.

یازده سال از دوران امامت امام حسین(علیه السلام) در دوران معاویة بن ابی سفیان گذشت؛ امّا در چشم تاریخ، سخت ترین دوران برای سبط نبیّ(صلی الله علیه و آله) دوران کوتاه سه ساله ی خلافت یزید بن معاویه بود. دورانی که در آن، امام حسین(ع) برای نجات یافتن از بیعت با مردی که فسق و فجورش آشکار بود، به همراه خانواده اش به خانه ی خداوند پناه برد و پس از چندی برای آنکه مزدوران یزید خون او را در مکان امن خداوند نریزند، به سوی «کوفه» رفت و در همین سفر توسط لشکر ابن زیاد و یزید محاصره شد و به طرز خونباری به مقام رفیع شهادت رسید.

شعرهاى حماسى كه جنگاوران در ميدان هاى نبرد مى‏خوانند رجز نام دارد. رجز نام يكى از شیوه های شاعرى عربى است كه نوعى تحرك و روانى در آن است. در گذشته و دوران جاهليت، از اين وزن شعر بيشتر در اشعارى كه جنبه مبارزه، دشنام يا تفاخر داشته استفاده مى‏شده ‏است. بكارگيرى اين وزن و آهنگ در شعرهاى حماسى كه مبارزان در ميدان هاى جنگ‏ مى‏ خواندند، سبب شده كه به آن اشعار، رجز گويند.

نه خسته و از نفس افتاده، که پر شور و نفس زنان بر زمین افتاد. انگار نه انگار که در میان گردبادی از خاک و شن داغ صحرا، بر زمین افتاده و جان می بازد؛ گویی پیردامادی بود که برای رفتن به خانه ی نوعروس زیبایش، حنای خونین به ریش سپید بسته است. «مُسلم بن عوسجه» بی رمق، بر زمین افتاد. دیگر توانی نداشت تا شمشیر بالا بیاورد و خونی در رگهایش نمانده بود تا فدای مولایش حسین بن علی(علیه السلام) کند. چشمانش نگران غریبی مولایش بود؛ امّا دلش، قرص قرص از تحقّق وعده های او.

مادری گفت: بُنـیَّ! غــزلی ریخت بهم
و ردیف ســر اولاد علی ریخت بهم

دوباره مرغ روحم هوای کربلا کرد
دل شکسته ام را اسیر و مبتلا کرد

صحرا به این بزرگی
این همه هدف برای تیر انداختن
این همه تیرِ به خطا رفته،
مانده ام چرا،
تمام تیرها به سینه‌ی تو نشست!