امام‌باره (به تلفّظ محلّی امام بارا) به معنی خانة امام، نام گونه‌ای از مکان‌های مخصوص برگزاری مراسم عزاداری شیعیان در «شبه قارّة هند» و برخی کشورهای دیگر است. این اماکن ابتدا در شمال هند برای برگزاری مراسم عزاداری حسینی ساخته شد و به تدریج ساخت آن در بخش‌های وسیعی از هند، «پاکستان»، «افغانستان» و «بنگلادش» گسترش یافت. امروزه بناهایی که برای برگزاری مراسم سوگواری حسینی توسط شیعیان مهاجر از هند، در سراسر جهان ساخته می‌شود، نیز امام‌باره نامیده می‌شوند. در برخی مناطق، امام‌باره نام‌های دیگری دارد؛ از جمله: در بنگلادش به امام‌باره، حسینی دالان گفته می‌شود.
اوّلین امام‌باره توسط نواب صفدر جنگ (1167ه .ق./ 1754م.) از وزرای دربار مغولان هند و فرمانروای ایالت «اوده» در «دهلی» بنا شد و پس از آن، ساخت امام‌باره‌ها توسط حکّام شیعی رونق یافت.
در روزهای عزاداری، دسته‌های سوگواران داخل امام‌باره‌ها می‌شوند و در آنجا، عزاداری می‌کنند. در گذشته مرسوم بوده است که در این ایّام، امام‌باره‌ها را چراغانی کنند. اشیای مورد استفاده در عزاداری شیعیان هند، از جمله انواع علم، تعزیه( در معنای هندی آن) و کربلا (ضریح نمادین امام حسین(ع))، هم در امام‌باره‌ها نگهداری می‌شوند.
معماری امام‌باره‌ها تحت تأثیر هندوئیسم است. امام‌باره‌ها، گاه بناهایی عظیم و در مواردی اتاق‌هایی کوچک هستند. در باور شیعیان هند، تأمین هزینه‌های امام‌باره‌ها مستوجب ثواب دانسته می‌شوند. بانی شماری از امام‌باره‌ها، غیر مسلمانان هستند.
فرهنگ سوگ شیعی، انتشارات خیمه، ویراست سوم، 1394، صص 65-66
| نظر |
|
Powered by !JoomlaComment 3.12