او واسطۀ رحمت حق بود و کرم داشت
ابر کرمش بر سر هر بام علم داشت
بخشید سه نوبت همۀ ثروت خود را
ارباب کرم بود که بر خلق کرم داشت
تن داد به صلحی که در آن مصلحتی بود
هرچند که مانند علی تیغ دودم داشت
زهر آمد و زد برجگر و زود برون زد
از بس دل او ماتم و اندوه و الم داشت
وقتی جگرش ریخت میان دل آن طشت
گفتند که این حجت حق اینهمه غم داشت؟
با دیدن اشک دو برادر همه دیدند
"دلهای غریبان جهان راه به هم داشت"*
حتی به تنش فتنه گران رحم نکردند
بر پیکر خود زخمه ای از تیر ستم داشت
بنویس «وفایی»که پس از این همه غُربت
ایکاش که این حجت معبود حرم داشت
*وامی از زهرا بشری موحد
سیّد هاشم وفایی
| نظر |
|
Powered by !JoomlaComment 3.12