نهم ماه ربیع الاول روزی است که در روایت معتبر به «غدیر ثانی» تعبیر شده است. امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام به صحابی جلیل القدر حذیفه بن یمان فرمودند: این روز، روز استراحت است که مؤمنان از شرّ آن منافق امان یافتند، و روز زایل شدن کرب و غم است، و روز غدیرثانی است، و روز تخفیف گناهان شیعیان است، و روز اختیار نیکویی است برای مؤمنان، و روز برداشتن قلم از شیعیان است، و روز درهم شکستن بنای کفر و عداوت است، وروز عافیت است، و روز برکت است، و روز طلب خونهای مؤمنان است، و روز عیدبزرگ است، و روز مستجاب شدن دعاست، و روز موقف أعظم است، و روز وفای به عهداست، و روز شرط است، و روز کندن جامه سیاه است،و روز ندامت ظالمست و روز شکسته شدن شوکت مخالفان است، و روز نفی هموم است، و روز فتح است، و روز عرض اعمال کافر است، و روز قدرت خداست، و روز عفو از گناه شیعیان است،
و روز فرح ایشان است، و روزتوبه است، و روز انابت به سوی حق تعالی است، و روز زکاة بزرگ است، و روز فطر دوم است، و روز اندوه یاغیان است، و روز گره خوردن آب دهان در گلوی مخالفان است، و روز خشنودی مؤمنان است، و روز عید اهل بیت است، و روز ظفر یافتن بنی اسر ائیل است بر فرعون، و روز مقبول شدن اعمال شیعیان است، و روز پیش فرستادن تصدقات است، و روز زیادتی مثوبات است و روز قتل منافق است و روز وقت معلوم است،
و روز سرور اهل بیت است، و روز شهود است، و روزقهر بر دشمن است، و روز خراب شدن بنیان ظلالت است، و روزی است که ظالم انگشت ندامت به دندان می گزد، و روز تنبیه است، و روز شرم است، و روز خنک شدن دلهای مؤمنان است، و روز شهادت است، و روز درگذشتن از گناه مؤمنان است، و روز تازگی بوستان اهل ایمان است، وروز شیرینی کام آنهاست، و روز خوشی دلهای مؤمنان است،و روز بر طرف شدن پادشاهی منافقان است، و روز توفیق اهل ایمان است، و روز رهائی مؤمنان است از شرّ کافران، و روز مظاهره است، و روز مفاخره است،
و روز قبول اعمال است، و روز تبجیل وتعظیم است، و روز نحله و عطاست، و روز شکر حق تعالی است، و روز یاری مظلومان است، و روز زیارت کردن مؤمنان است، و روز محبّت کردن به ایشان است، و روز رسیدن به رحمتهای الهی است، و روز پاک گردانیدن اعمال است، وروز فاش کردن رازهاست و روز برطرف کردن بدعتهاست و روز ترک گناهان کبیره است، و روز ندا کردن به حق است، و روز عبادت است، و روز موعظه و نصیحت است، و روز انقیاد پیشوایان دین است .
منابع: بحارالانوار ج 31 ص 120
| نظر |
|
Powered by !JoomlaComment 3.12