مفضّل بن عمر گوید: از امام صادق(ع) شنیدم که مى فرمودند: «فریاد نکنید! به خدا سوگند امام شما سالیانى از روزگارتان غیبت کند و حتما مورد آزمایش واقع شوید تا به غایتى که بگویند: او مرده یا هلاک شده و به کدام وادى سلوک کرده است؟ و چشمان مؤمنان بر او بگرید.
و واژگون می شوید همچنان که کشتى در امواج دریا واژگون شود؛ و تنها کسى نجات یابد که خداى تعالى از او میثاق گرفته و در قلبش ایمان نقش کرده و او را به روحى از جانب خود تایید کرده باشد.
دوازده پرچم مشتبه برافراشته شود که هیچ یک از دیگرى بازشناخته نشود.»
راوى گوید: من گریستم، آنگاه فرمود: اى ابا عبد اللَّه! چرا گریه مىکنى؟
گفتم: چگونه نگریم در حالى که شما مىگوئید: دوازده پرچم مشتبه که هیچ یک از دیگرى باز شناخته نشود، پس ما چه کنیم؟
امام به پرتو آفتاب که به داخل ایوان تابیده بود نگریستند و فرمودند: «اى ابا عبد اللَّه! آیا این آفتاب را مىبینى؟ گفتم: آرى، فرمود: به خدا سوگند امر ما از این آفتاب روشنتر است.»
منبع: ابن بابویه، محمد بن على، کمال الدین / ترجمه پهلوان - ایران ؛ قم، چاپ: اول، 1380 ش. ج2 ؛ ص23
| نظر |
|
Powered by !JoomlaComment 3.12